Psikanalitik Bakışlar

“Ey kardeşim, senin ruhunun yaşantısı, ıssızlıkla çepeçevre sarılmıştır ve eğer ıssızlık ve tek başınalık olmasa, ne sen SEN, ne de ben BEN olabilirdik. Eğer bu ıssızlık ve tek başınalık olmasaydı, senin ağzından çıkan sözcüklerin benim ağzımdan çıktıklarına inanır; ya da senin yüzüne baktığımda aynadan kendi yüzümü seyrediyorum sanırdım.”

Halil Cibran

D.W. Winnicott yalnız kalma kapasitesini, duygusal gelisimde olgunluğun en önemli işaretlerinden biri olarak tanımlamıştır. Bu kapasiteyi sağlayan temel şey bireyin ruhsallığında bir iyi nesnenin varlığıdır.

Yalnızlık, varoluşumuzun yadsınamaz bir parçası olarak hepimiz tarafından kendi öznelliğimizde deneyimlenirken, pandeminin gölgesinde geçen bu uzun zamanda onun çok değişik biçimlerini, nesnel ve evrensel boyutta deneyimledik. Ölçülemez bir acı içinde yalnızlığın yok ediciliğinden geçerek tek basına olmanın özgürlügü ile yaratmaya, üretmeye sırtımızı dayadık. Bu dönemdeki yalnızlık kimimiz için bütünleşme ve olgunlaşma yolunu açarken, kimimiz için ise hücre hapsi ya da boşluk ve anlamsızlığa dönüştü. Hayatımızın akışıyla beraber psikanalitik çalısmamız da bu yalnızlığın içinde yeniden şekillendi. Yalnızlık içinde, yalnızlığı dinlemeye alışkın biz psikanalistler sessizliğin ve yalnızlığın sesini başka türlü duyar olduk.

Oruç Aruoba’ nın dedigi gibi; “Yalnızlık idman gerektirir.” Hepimiz bu süreçte tek başımıza yaptğımız egzersizleri paylaşmak ve psikanalitik açıdan birlikte düşünmek için sizleri 11-12 Aralık 2021’de Psikanalitik Bakıslar 15 çevrimiçi sempozyumumuza bekliyoruz.